Veröffentlicht von مزرعه کلانتر
روستایی زرتشتی نشین که به دلیل کمبود آب، ساکنینش به شهرهای دیگر و حتی کشورهای دیگر مهاجرت کرده اد و امروزه کمتر از 30 نفر از ساکنین آن باقی نمانده و با این حال یکی از زیباترین و مهمترین مناطق گرشگری استان یزد محسوب می شود.
از کمربنری مزرعه کلانتر وارد روستا شدیم،خانه های خشتی و کاه گلی بسیار زیبا و معماری سنتی زرتشتی با آب انبار ها و بادگیر های معروف همه جا به جشم می خورد. کوچه ها سنگفرش بود و درهای چوبی قدیمی با کوبه های آهنین و بزرگ، سوژه ی عکاسی توریست ها شده بود.
کمی که جلوتر رفتیم روی یک سکوی سنگی، سه تن از بانوان زرتشتی روستا نشسته بودند، کسی که وسط نشسته بود یک سگ قهوه ای رنگ بسیار زیبا داشت و در حال تماشای ما بود که به آرامی به آتشکده نزدیک می شدیم. با لبخند و با زبان دری زرشتی از ما پرسید “گوری یا دلی؟” یعنی زرتشتی هستی یا مسلمان؟ من هم فوراً گفتم که معلومه گور هستیم. باز هم لبخندی زد و گفت> خودم فهمیدم وگرنه تا الان بیلی اومده بود سراغتون! با تعجب به همراهان نگاهی کردم و پرسیدم چطور مگه؟ گفت این بیلی وقتی مسلمون میبینه تا دنبالش نکنه و از روستا بیرونش نکنه آروم نمیشه و زد زیر خنده.
هنوز حرفش تمام نشده بود که بیلی به سمت ما دوید ولی در جلوی ما توقف کرد و انگار منتظر نوازش بود.
کدبانوی مهربان داستانی گفت در مورد مرد مسلمانی که در روستای مجاور زندگی میکرد و هر بار برای تهیه نان به مزرعه کلانتر می آمد مجبور بود راه بسیار درازی را دور بزند که مسیرش به بیلی نخورد.
پس از کمی صحبت در مورد ایام قدیم و وضعیت مزرعه کلانتر در روزگاری که هنوز آب داشت و کشاورزی رونق داشت, به سمت آتشکده حرکت کردیم.
وارد آتشکده که شدیم فضای بسیار دلنشین و آرامی داشت جوری که تا بیش از بیست دقیقه در حیاط درمهر ماندیم.
بالاخره از حیاط درمهر دل کندیم و وارد بنای آتشکده شدیم، اتاقک کوچکی در گوشه ای از سالن اصلی وجود داشت که آپریگون (آتشدان) در آن قرار داشت و با پنجرههای شیشه ای محافظت می شد.
پس از گذشت هشت سال از این بازدید، هنوز هم این خاطره با تمام جزئیاتش را به یاد دارم.
با آرزوی سربلندی و دیرزیوی اهالی مزرعه کلانتر
ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و برای ما نظرات خود را بنویسید.
